Απώλεια, η ροή της ζωής

Aπώλεια, πόσο τρομακτικά ηχεί αυτή η λέξη στα αυτιά των ανθρώπων, τόσο συνυφασμένη με πόνο και φόβο; Τι είναι η απώλεια; Eίναι αλήθεια ή ψευδαίσθηση;  Eίναι περιορισμός ή ελευθερία; Aπό πού αντλεί αυτούς τους τόσο διαφορετικούς προσδιορισμούς;

Είναι αλήθεια πως η κοινωνία από την παιδική ηλικία, μας περνά την απώλεια ως κάτι το τρομακτικό, πλέκοντας γύρω της έναν ιστό φόβου και πόνου, που θα συνοδεύει τον καθένα σαν το κουκούλι της κάμπιας, που ζει αρχικά μέσα στο σκοτάδι και τον περιορισμό. Η κάμπια όμως δεν παραμένει εκεί. Με το χρόνο βρίσκει τη δύναμη της, για να μετουσιώσει την ύπαρξή της και να μεταμορφωθεί σε μια πανέμορφη πεταλούδα που θα αφήσει το παλιό, ανοίγοντας τα φτερά της προς το νέο, πετώντας μπροστά, μακριά και ψηλά, στο φως της ζωής.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Όσο μεγαλώνει και αποκτά συναισθηματική ωριμότητα, τόσο αναπτύσσει τη διάκριση και την εκτίμηση μιας κατάστασης, έχοντας την επιλογή να παραμείνει σε αυτό που του έμαθαν οι άλλοι, ή να αποκτήσει τη δική του ερμηνεία για τη ζωή, να γίνει αυτόφωτος, ανεξάρτητος με ελεύθερη σκέψη, με δικές του αποφάσεις, έχοντας ως προτεραιότητα την ευτυχία του.

Πώς όμως διαχειρίζεται κάποιος την απώλεια και το φόβο που τη συνοδεύει;

Πιστεύω όπως με κάθε μορφής φόβου, με την απομυθοποίηση του. Προσδίδοντας στην απώλεια την πραγματική της διάσταση, μέσα από την κατανόηση και την αποδοχή της, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής, ως την ένδειξη του κύκλου της ζωής, μέσα από τη γέννηση, την ανάπτυξη και το θάνατο.

Η απώλεια είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, η μόνη μονιμότητα της ζωής. Κάθε ημέρα που δύει, κάθε λεπτό που περνάει, κάθε φύλλο που πέφτει, κάθε κύτταρο που πεθαίνει, κάθε εμπειρία που αλλάζει είναι και μια απώλεια, συγχρόνως ένα τέλος και μια  αρχή. Η ίδια η κίνηση της ζωής προσδιορίζεται από απώλειες, μικρούς και μεγάλους θανάτους. Είτε μικρές καθημερινές απώλειες, που έχουν να κάνουν με παύση συνηθειών, είτε μεγαλύτερες, που έχουν να κάνουν με την υπόσταση της ύπαρξης, όλες επιβεβαιώνουν το αξίωμα πως «τα πάντα ρει». Κάθε εσωτερική αλλά και κάθε εξωτερική αλλαγή σηματοδοτεί μια απώλεια του συνηθισμένου και του οικείου. Χάνεται ένα κομμάτι του εαυτού, μια ψευδαίσθηση, ένα προγραμματισμός, μια πεποίθηση, ένας άνθρωπος, μια κατάσταση, φέρνοντας συγχρόνως κάτι νέο μέσα μας και γύρω μας. Όλη η ζωή είναι μια σειρά από απώλειες. Καθώς η ζωή απαιτεί διαρκή κίνηση για να υπάρξει συνέχεια και εξέλιξη. Κάθε απώλεια, φέρνει την αλλαγή και την ωριμότητα και όσο και αν πονάει είναι απαραίτητη για την εξελικτική πορεία του καθενός.

Είναι η γραμμική σκέψη του κοινού νου που για να τοποθετηθεί μέσα στην εξέλιξη του διαχωρίζει το χρόνο σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, βιώνοντας κάθε αλλαγή  ως απώλεια. Καθώς ο κοινός νους επεξεργάζεται τα δεδομένα της καθημερινότητας γεμάτος φόβους, ανασφάλειες και άγνοια δημιουργώντας τον πόνο στη ζωή. Προσκολλάται σε πλάνες, εξωτερικά ερεθίσματα, ανθρώπους, σπίτια, χρήματα, καταστάσεις για να αποκτήσει την αξία, τη δύναμη, την ασφάλεια, την αγάπη και την ευδαιμονία που του λείπει, αγνοώντας το μεγαλείο της ύπαρξης και της ζωής.

Σε αντίθεση τα ανώτερα επίπεδα της ύπαρξης μας, ο ανώτερος εαυτός, η ψυχή, γνωρίζει και επιζητά την αλλαγή. Γιατί η αλλαγή είναι το πλαίσιο το οποίο η ψυχή επιλέγει για να μάθει, να εξελιχθεί, να δημιουργήσει και να προσφέρει. Και αυτό ονομάζεται ροή. Η ροή του «δίνω-παίρνω», του «χάνω-κερδίζω». Είναι η στιγμή που η απώλεια γίνεται αντιληπτή μέσα από μια νέα συνειδητότητα, που φωτίζεται μέσα από μια νέα οπτική, αυτήν της ανώτερης γνώσης, μέρος της αέναης συμπαντικής ροής.

Έτσι ο άνθρωπος δυναμώνει εσωτερικά, μαθαίνει να εμπιστεύεται την κάθε εμπειρία, ως μια θαυμάσια ευκαιρία εξέλιξης. Όσο κάποιος εξελίσσεται, τόσο περισσότερο αναγνωρίζει και βιώνει μέσα του, αυτά που του έμαθαν, να ψάχνει γύρω του σε ανθρώπους και καταστάσεις, όπως την αξία του, τη δύναμη του, την ασφάλεια του, την ανάγκη του για αγάπη και ευτυχία. Απελευθερώνεται από τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις του, κατανοώντας πως είναι η προσκόλληση σε συνήθειες, σε συμπεριφορές, σε ανθρώπους, σε καταστάσεις, σε πράγματα, που δημιουργεί το φόβο και τον πόνο της απώλειας. Αποκτά τη θετική προσέγγιση της απώλειας, ως μια ευλογία για το νου και την καρδιά που θεραπεύονται και που μετουσιώνονται. Τότε η απώλεια ως ένας θάνατος, ανάγεται σε ένα ακόμα βήμα προς την απελευθέρωση του γήινου εαυτού από τις πλάνες του, όπως ορίζει και η ετυμολογία της λέξης «αποθνήσκω», φεύγω από το θνητό εαυτό.

Μπορεί η απώλεια να δημιουργεί το συναίσθημα της λύπης, όταν χάνεται κάτι σημαντικό στη ζωή, όμως όχι αυτό της στενοχώριας, δηλαδή του στενού χώρου. Η απώλεια δεν στενεύει το χώρο της αγάπης προς τη ζωή, παρά μόνο η άγνοια της έννοιας της απώλειας. Είναι η ελεύθερη βούληση του καθενός να επιλέξει να παραμείνει στο σκοτάδι όπως η κάμπια, ή να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα και να πετάξει προς το φως. Κάθε βήμα, σε αυτή την πορεία είναι και μια απώλεια, ένας θάνατος του παλιού, μια αλλαγή. Συγχρόνως, όμως, κάθε στιγμή  είναι και μια νέα αρχή, διαφορετική από τη γνώριμη, αλλά και πολύ υποσχόμενη για αυτόν που επιτρέπει στην απώλεια να του αποκαλύψει τους κρυφούς θησαυρούς της και να του μάθει την αλήθεια, την ευελιξία, τη θετικότητα, την εμπιστοσύνη, τη δύναμη, την πίστη, αλλά και την ελευθερία του νου και της καρδιάς. Πτυχές που δεν μπορούσε καν να φανταστεί.

Είναι το επίπεδο της συνειδητότητας και η επίγνωση που αποκτά καθένας δουλεύοντας με τον εαυτό του, που χρωματίζει την απώλεια. Έχει την ευκαιρία κάνοντας τον αναγραμματισμό της λέξης «λύπη», να την ερμηνεύσει ως μια «πύλη» για κάτι που εξυπηρετεί τον ανώτερο σκοπό της ψυχής του, προσδίδοντας στην απώλεια την ευλογία να  λειτουργεί ως ένα μέσο αφύπνισης, ως ένα ξύπνημα από την άγνοια του μεγαλείου της ζωής, ως ένα τεράστιο πεδίο μάθησης, αφήνοντας πίσω κάθε τι, που δεν εξυπηρετεί τη ροή της αλληλουχίας, της σύνδεσης και της συνέχειας που λέγεται εξέλιξη.

Έτσι η ερμηνεία που δίνει κάποιος στα γεγονότα και τις καταστάσεις της ζωής, τον καθιστά δημιουργό της πραγματικότητας του. Δημιουργό μιας ζωής μέσα στο σκοτάδι και τη μιζέρια ή μιας ζωής μέσα στο φως και την ευτυχία ως κατάσταση ύπαρξης.

Κάμπια ή πεταλούδα λοιπόν;

Η επιλογή είναι ευθύνη του καθενός.

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *